Çarşamba gününden beri, Mischa’nın kardeşleri büyük bir sessizlik içindeler. 2 gün sonra ancak çalışma odama geldiler. Tarçın da 2 gün sonrasından itibaren evin her yerini dolaşıp, bağırıyor. Dolapları açtırıp, onu bulamayınca bağırıyor. Yanına oturup, okşuyorum, susuyor. Bir süre sonra yine aynı şeyler.
Onun koltuğu da boş duruyordu, dün ilk kez (Mischa 1 yıldır o koltukta oturuyordu ve Mahzun hiç oraya çıkmadı), Mahzun koltuğa çıktı ve uyudu.
Bu gece, salondaki kanepeye yan uzandım, üçü de üzerime ve yanıma yerleştiler (aslında Tarçın yere karşıma yatardı ama bu defa yanıma geldi), kızımın yeri olan ayaklarımın arkası boş kaldı. Belki o da oradaydı da biz göremiyoruz.
Onu içimde ve etrafımda hissediyorum ve dokunmak istiyorum…
“Diyabetik Kedi” site yöneticisi
