Minik Kaşarımız, önce uzun bir otobüs yolculuğu ile İzmit’e gitti. Giderken hep annesinin kucağında uyudu, hiç yaramazlık yapmadı. İzmit’te dayısının evinde kaldı. Yengesi biraz korkuyordu ama idare ettiler. Sonra dönüş yoluna trenle başladılar. Kütahya’dan Simav’a otobüsle geldiler. Hep annesinin kucağında uyudu. Bir kez sesi azıcık çıktı, onu da muavin farketti. Muavin epey söylense de, annesi kahramanlar gibi savundu ve evlerine kavuştular. Onları kutluyoruz!
Ama olmaz ki, böyle de yatılmaz ki!
“Diyabetik Kedi” site yöneticisi
oyy benim minik melegim. Nasilda bir anda hepimizin oluverdin?Sen cok yasa Kasar im. Cok yasa ve dikkat et aman kahvaltida falan kim vurduya gitme:):)Her iki anneni de opuyorum. Seni ise ah bir elime gecirsem ne yapacagimi biliyorummm:):):)
hayatimiza nekadar guzel renk getirdin kasar seni sevmeye doyamiyorum. siz tatildeyken tirnaklarini ve isirmalarini ozledim. kirkbir kere masallah. operim senin benekli gobusunden.